Σε ποιές περιπτώσεις ενδείκνυται περισσότερο η ομοιοπαθητική θεραπεία

2018-07-11 14:16:42

 

Κατά την πρώτη επίσκεψη ενός νέου ασθενή στο ιατρείο γίνονται συχνά αντιληπτές παρανοήσεις σχετικά με τις ενδείξεις της ομοιοπαθητικής θεραπείας. Η αποτελεσματικότητα της εξαρτάται μεταξύ άλλων από:

1. Τη χρονιότητά της νόσου
2. Το ιστορικό χρήσης φαρμάκων στο παρελθόν
3. Το είδος της νόσου/των νόσων

Χρονιότητα της νόσου. Η έναρξη της ομοιοπαθητικής θεραπείας το ταχύτερο δυνατόν από την εμφάνιση της νόσου εξασφαλίζει την καλύτερη πρόγνωση της πορείας της και τη χρήση λιγότερων φαρμάκων. Η χρήση κλασικών φαρμάκων δεν αποτελεί αιτία για την καθυστέρηση της έναρξης της ομοιοπαθητικής θεραπείας καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις μπορούν να χορηγούνται παράλληλα.

Ιστορικό χρήσης φαρμάκων στο παρελθόν. Η μακροχρόνια χρήση πολλών φαρμάκων κατά το παρελθόν μπορεί να καταστήσει δυσκολότερη την ανταπόκριση του ασθενούς στην ομοιοπαθητική θεραπεία. Η χρόνια και ιδιαίτερα η συστηματική χορήγηση αντιβιοτικών, ανοσοκατασταλτικών, ανοσοτροποποιητικών, νευροληπτικών  και αγχολυτικών φαρμάκων σε μεγάλες δοσολογίες μπορεί να καταστήσουν την ομοιοπαθητική θεραπεία πολύ δύσκολη και αναποτελεσματική. Η χρήση των υπόλοιπων φαρμάκων πέραν των παραπάνω συνήθως δεν προκαλεί ιδιαίτερα προβλήματα στη θεραπεία και μπορούν να συγχορηγούνται.

 

Το είδος της νόσου

• Δερματικά νοσήματα: Η ομοιοπαθητική θεραπεία ακολουθείται με μεγάλη επιτυχία από ασθενείς με δερματικά νοσήματα ειδικότερα ψωρίαση, έκζεμα, ακμή, έρπη και έρπη ζωστήρα, ροδόχρου πιτυρίαση και μυρμηγκιές. Η αποτελεσματικότητα της θεραπείας είναι υψηλότερη όσο συντομότερα ακολουθηθεί από την έναρξη των συμπτωμάτων. Λιγότερο αποτελεσματική είναι η αντιμετώπιση του ομαλού λειχήνα, της ονυχομυκητίασης και της λεύκης όταν παρέλθει η πενταετία. Η ομοιοπαθητική θεραπεία δεν ενδείκνυται για την αντιμετώπιση κιρσών και κυτταρίτιδας.
• Νοσήματα ανώτερου και κατώτερου αναπνευστικού: Αποτελούν ίσως το συχνότερο λόγο επίσκεψης σε ομοιοπαθητικό ιατρό. Το ποσοστό επιτυχημένης θεραπείας σε χρόνια ρινίτιδα, αλλεργική ρινίτιδα (εαρινή και μη), χρόνιο βρογχικό και χρόνιο αλλεργικό άσθμα ανέρχεται στο 80%, ακόμα και σε περιπτώσεις στις οποίες έχει γίνει μακροχρόνια χρήση κορτικοστεροειδών, β-διεγερτών, αντιλευκοτριενίων και αντιισταμινικών. Επιπρόσθετα, η ομοιοπαθητική θεραπεία χρησιμοποιείται και αντιμετωπίζει πολύ αποτελεσματικά οξείες βρογχίτιδες, βρογχοπνευμονίες και λοιμώξεις του ανώτερου αναπνευστικού (αμυγδαλίτιδες, φαρυγγίτιδες) μειώνοντας πολύ τη χρήση αντιβιοτικών και άλλων φαρμάκων. Επιπλέον, βοηθά σημαντικά στη μείωση των συχνών λοιμώξεων που εμφανίζονται σε παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας.
• Ογκολογικά νοσήματα: Η ομοιοπαθητική θεραπεία δεν ενδείκνυται ως μονοθεραπεία στην αντιμετώπιση ογκολογικών νοσημάτων (καλοήθεις/κακοήθεις όγκοι, λευχαιμίες) και δεν μπορεί τις περισσότερες φορές να επιφέρει ίαση. Ωστόσο, πολύ συχνά χρησιμοποιείται ανακουφιστικά στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων που εμφανίζονται είτε εξαιτίας της νόσου είτε εξαιτίας των χημειοθεραπευτικών σχημάτων που ακολουθούνται για την αντιμετώπισή της.
• Καρδιαγγειακές νόσοι: Ιδιοπαθής αρτηριακή υπέρταση, δυσλιπιδαιμίες μέτριας σοβαρότητας, αρρυθμίες και στεφανιαία νόσος ανταποκρίνονται πολύ θετικά στην ομοιοπαθητική θεραπεία. Ανάλογα με το είδος και τη βαρύτητα της νόσου μπορούν τα ομοιοπαθητικά φάρμακα να συγχορηγηθούν με τα κλασικά φάρμακα χωρίς πρόβλημα (αντιυπερτασικά, αντιαρρυθμικά, αντιπηκτικά κ.ά.).
• Νόσοι ουροποιητικού: Η αντιμετώπιση των ουρολοιμώξεων και ειδικά των υποτροπιαζουσών ουρολοιμώξεων του κατώτερου ουροποιητικού (κυστίτιδα, ουρηθρίτιδα) με την ομοιοπαθητική έχει ως συνέπεια τη δραματική μείωση της χρήσης αντιβιοτικών. Ωστόσο, οι λοιμώξεις του ανώτερου ουροποιητικού (πυελονεφρίτιδα) αντιμετωπίζονται δυσκολότερα με ομοιοπαθητική θεραπεία και συχνά είναι απαραίτητη η χορήγηση αντιβιοτικής αγωγής.
• Νευρολογικά νοσήματα: Η όσο το δυνατόν άμεση έναρξη της ομοιοπαθητικής θεραπείας παράλληλα με την κλασική φαρμακευτική αγωγή του ασθενούς εξασφαλίζει την καλύτερη πρόγνωση της πορείας της νόσου. Επιληψία grand mal και petite mal, πολλαπλή σκλήρυνση, μυασθένεια gravis, νόσος Parkinson και νόσος Alzheimer ανταποκρίνονται στην ομοιοπαθητική θεραπεία πολύ καλύτερα όταν αντιμετωπίζονται στα αρχικά στάδια τους. Επιπρόσθετα, τριδυμαλγίες και σύνδρομο χρόνιας κόπωσης απαντούν θετικά σε ομοιοπαθητική θεραπεία ακόμα και αν δεν αντιμετωπιστούν άμεσα.
• Ψυχιατρικά νοσήματα: Κρίσεις πανικού, διαταραχές άγχους και κατάθλιψη αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά ιδίως όταν δεν έχει γίνει πολλή και μακροχρόνια χρήση αντικαταθλιπτικών, αγχολυτικών και άλλων ψυχιατρικών φαρμάκων. Κατά περίπτωση, η έναρξη της ομοιοπαθητικής θεραπείας μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε διακόπτοντας/μειώνοντας την κλασική φαρμακευτική αγωγή που λαμβάνει ο ασθενής είτε όχι. Σχιζοφρένεια, διπολική διαταραχή και βαριά ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή συνήθως δεν παρουσιάζουν ικανοποιητική ανταπόκριση στην ομοιοπαθητική θεραπεία και δεν ενδείκνυται στις περισσότερες περιπτώσεις.
• Παχυσαρκία: Η ομοιοπαθητική μπορεί να συνεισφέρει σημαντική βοήθεια στην απώλεια βάρους όταν εκείνη συνδέεται με διαταραχή άγχους, κατάθλιψη ή όταν υπάρχει τεκμηριωμένη ορμονική διαταραχή (π.χ. σύνδρομο Cushing, υποθυρεοειδισμός).
• Νόσοι του γαστρεντερικού συστήματος: Η πλειονότητα των συνηθέστερων νόσων του γαστρεντερικού απαντούν πολύ θετικά στην ομοιοπαθητική θεραπεία. Σε αυτές περιλαμβάνονται το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, χρόνια γαστρίτιδα και χρόνια οισοφαγίτιδα ειδικά όταν δεν έχει επέλθει πολύ σοβαρό έλκος στομάχου ή δωδεκαδακτύλου. Οι ιδιοπαθείς φλεγμονώδεις νόσοι του εντέρου (νόσος Crohn και ελκώδης κολίτιδα) αντιμετωπίζονται επιτυχώς κυρίως όταν δεν έχει παρέλθει μεγάλο χρονικό διάστημα από την έναρξη των συμπτωμάτων και τη διάγνωση (έως 3-5 έτη).
• Ορθοπεδικές νόσοι/μυοσκελετικά προβλήματα: Οσφυαλγία, ισχυαλγία, ωμαλγίες, Σύνδρομο Καρπιαίου Σωλήνα και Αυχενικό Σύνδρομο αντιμετωπίζονται ομοιοπαθητικά αν δεν παρουσιάζονται έντονα μηχανικά πιεστικά φαινόμενα τα οποία τις περισσότερες φορές διαπιστώνονται από τις συνήθεις απεικονιστικές εξετάσεις. Αυτές οι περιπτώσεις είναι λίγες και τότε ενδείκνυται η χειρουργική αντιμετώπιση τους καθώς η ομοιοπαθητική θεραπεία μπορεί προσφέρει μόνο πρόσκαιρη ανακούφιση των συμπτωμάτων. Σε περιπτώσεις οστεοπενίας και οστεοπόρωσης ο ασθενής λαμβάνει συνήθως παράλληλα με την κλασική αγωγή ομοιοπαθητικά φάρμακα βελτιστοποιώντας τα αποτελέσματα της θεραπείας. 
• Ρευματικά νοσήματα: Σε αυτήν την κατηγορία περιλαμβάνονται χρόνιες νόσοι όπως ρευματοειδής αρθρίτιδα, συστηματικός ερυθηματώδης λύκος, συστηματικό και δερματικό σκληρόδερμα, ψωριασική αρθρίτιδά, αγκυλοποιητική σπονδυλαρθρίτιδα, σύνδρομο Sjögren και σύνδρομο Reiter των οποίων η αντιμετώπιση περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, ανοσοκατασταλτική και ανοσοτροποποιητική φαρμακευτική αγωγή. Η βαρύτητα και κατά συνέπεια η κλινική εικόνα της ίδιας νόσου μπορεί να παρουσιάζει πολύ μεγάλες διαφορές μεταξύ των ασθενών. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η ομοιοπαθητική αγωγή μπορεί να βοηθήσει στην βελτίωση της ποιότητας ζωής τους μειώνοντας την ένταση και τη συχνότητα των συμπτωμάτων. Ωστόσο, δεν μπορεί να αναστρέψει την ήδη υπάρχουσα παραμόρφωση των αρθρώσεων των προχωρημένων σταδίων των νόσων αυτών. Στις περισσότερες περιπτώσεις η ομοιοπαθητική θεραπεία ξεκινά παράλληλα με την αγωγή που λαμβάνει ο ασθενής από το ρευματολόγο του και κατόπιν γίνεται σταδιακή μείωση της δοσολογίας της αγωγής αυτής σύμφωνα με την πορεία της κλινικής κατάστασης και των εργαστηριακών ευρημάτων κάθε ασθενή. Τέλος, η οστεοαρθρίτιδα μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο στα αρχικά στάδια της νόσου καθώς στη συνέχεια της πορείας της δεν παρουσιάζει ικανοποιητική ανταπόκριση στη θεραπεία.
• Ενδοκρινολογικά νοσήματα:
  • Σακχαρώδης διαβήτης: Η ομοιοπαθητική θεραπεία  αποσκοπεί στην καλύτερη ρύθμιση του σακχάρου στο αίμα καθώς και στη μείωση της δοσολογία της ινσουλίνης ή το αντιδιαβητικών φαρμάκων που λαμβάνει ο ασθενής. Η διακοπή της ινσουλινοθεραπείας σε ασθενείς με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου Ι (Νεανικός Διαβήτης) δεν είναι δυνατή.
  • Παθήσεις του θυρεοειδούς: Υποθυρεοειδισμός, υπερθυρεοειδισμός και θυρεοειδίτιδα Hashimoto ανταποκρίνονται καλά στην ομοιοπαθητική θεραπεία και αποτελούν από τους πιο συχνούς λόγους επίσκεψης των ασθενών σε ομοιοπαθητικό ιατρείο.

 

Τέλος, γενικός κανόνας, αν και όχι απόλυτος, είναι πως η ομοιοπαθητική δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη χειρουργική θεραπεία (π.χ. σκωλικοειδεκτομή, χολοκυστεκτομή, χειρουργικές επεμβάσεις της σπονδυλικής στήλης, αφαίρεση κύστεων και όγκων κ.ο.κ.)

Σκοπός των παραπάνω είναι να δοθεί μια γενική εικόνα για τις δυνατότητες θεραπείας που δίδονται σήμερα από την ομοιοπαθητική για τις συνηθέστερες νόσους. Παρόλα αυτά, η πορεία της ίδιας νόσου μπορεί να διαφέρει πολύ σημαντικά από ασθενή σε ασθενή.

Για οποιαδήποτε απορία μη διστάσετε να επικοινωνήστε μαζί μας.